आधी तिने हे मळभ दूर केलं आणि पहिला ब्लॉग लिहिला ..असंख्य चुका. पण "माझं "काहीतरी आहे हा फीलच मस्त होता. जितक्या लोकांना फॉरवर्ड करता येईल तितक्या सगळ्यांना केलं .कंमेंट्स ची वाट पाहत राहिली. तिने स्वतःच कित्येकदा वाचलं ते, त्यातल्या चुकांसकट.

एक एक वाक्य लिहिताना किती संघर्ष करावा लागतो. आधी आपला विचार, विचाराची सुसंगती आणि ती योग्यप्रकारे मांडणं आणि मुख्य म्हणजे ते जसं अभिप्रेत आहे तसंच वाचणाऱ्यालाही कळणं. इतकी मोठी process आहे ती. या प्रवासात आजूबाजूच्या अनेक गोष्टींचा विचार वेगळ्या पद्धतीने केला जातो. "मनभरून" झालेल्या गोष्टी नेमकेपणाने लिहायच्या आणि त्याही "नेटके तेच लिहावे " असा विचार करून. कठीणच आहे सगळं. आपण लिहिलेला शब्द त्या भावनेसकट इतरांपर्यंत पोहोचवायला वेगळाच रियाज लागतो. तरी ते पोहोचेलच याची खात्री नाही. प्रत्येक वेळी सूर सापडेल असंही नाही आणि सापडलेला सूर समोरच्याला भिडेलच असंही नाही.

मग जरा निवांत वेळ मिळाला की ती काहीतरी लिहीत असे. थोडं व्यक्तिचित्रण पण करायला लागली. पेन आणि कागदाशी गट्टी जमत गेली. कॉलेज मध्ये असताना पेपर्स सोडवतानाच पेन आणि कागद एकत्र यायचे. आता त्यातून अनेक अर्थ निर्माण होतात. आयुष्यातल्या अनेक गोष्टींकडे त्रयस्थाप्रमाणे बघण्याचा नादच लागतो. संसार, मुलं, शिक्षण, नोकरी हे सगळं सांभाळताना आपण जे उरतो स्वतःसाठी तेच आपलं आयुष्य .. अगदी स्वतःचं असं. त्यात आपल्याला जे जाणवतं ते पेन आणि कागदावर उतरतंय की आपण जे लिहितोय ते अजून काही वेगळंच आहे.