पण आजचा दिवस वेगळा होता. मनासारखं काही उमटत नव्हतं. आणि का ते उमगत नव्हतं. तसं डोक्यात रिकामपण होतं त्यामुळे ब्रश आणि पेन्सिल दोन्हीची लय पण जुळत नव्हती. कसं असतं ना..डोक्यात खूप गुंता असला तरी हवं तसं उतरत नाही आणि रिकामपण असलं तरीही. कधी कधी तुम्ही सगळ्यांमध्ये असलात तरी एक रिकामपण असतं..मनात आणि डोक्यात.. जे हवं पण असतं आणि नकोही. आपलं अवकाश शोधत असताना भरून पण येतं. मग मनाची आणि विचारांची फारकत होते. आणि हवं ते उतरत नाही.

" कलेसाठी कला " असावी असं म्हणतात. पण ते तसं नसतं. आपला अख्ख आयुष्य जर कलेने व्यापलं नाही तर काय उपयोग? जगण्यातल्या सकारात्मक गोष्टी आणि सगळ्यांसाठी उदार दृष्टिकोन हवा, जर कलेतील उच्चांक गाठायचा असेल तर. आपण एरवी या गोष्टी कटाक्षाने पाळतो. कुणाला विनाकारण दुखवत नाही. कुणाच्याही personal space मध्ये डोकावत नाही. मग आज काय बिनसलंय?दिवसभराच्या गोष्टीचा आढावा घेताना ती सकाळपासूनच्या सगळ्या घटनांचा संदर्भ लावत होती. सकाळ नेहमीसारखीच प्रसन्न होती. वीणाताईंचा "अहिर भैरव " ऐकत सकाळची कामं उरकली. उमा नेहमीपेक्षा उशिरा आली. त्यामुळे तिला ऑफिसला निघायला उशीर झाला. ..हां इथेच तर मेख आहे. उमाला कारण न विचारता आपण बोल लावले. " मी तुझ्यासाठी की तू माझ्यासाठी" असं काहीसं बोललो आपण. आणि झर्रकन निघालो. ट्रॅफिक वाढला होता. ऑफिस मध्ये पोहोचेपर्यंत ठेकेदारांना, सरकारला भरपूर शिव्या देऊन झाल्या. ऑफिस मध्ये client नेमका लवकर पोहोचला त्यामुळे boss ने नजर मारली. ठरवल्याप्रमाणे deal काही पॉईण्ट्स नी खाली आणावी लागली.