तेव्हाच सुरु झालेली "संत म्हणे " ची नांदी. ४ वर्षांनी त्याचा मुहूर्त लागला. सगळे अभंग त्यानेच निवडले. "आपण हे अभंगच करू" असा आग्रह. त्यासाठी बरेच संदर्भ शोधणं, चाली बसवणं , music arrangement करणं, संत जनाबाईंच्या अभंगाने सुरुवात करू या. त्यात पारंपरिक वाद्यांचा वापर करण्यापेक्षा आधुनिक वाद्य वापरू या. गाण्याच्या आधी भरपूर rehearsals, भरपूर चहा, भरपूर हसणं, नाराज होणं. अचानक " आज नको करू या" पुढच्या वेळी करू " म्हणजे माझं मुंबईचं schedule सांभाळुन जायला किती वेळ लागेल माहित नाही. पण असं हे मनस्वीपण. कारण कामावर श्रद्धा , प्रेम . आपण काय करतोय याचं नक्की असलेलं भान. आणि त्याच्याशी तडजोड नाही. त्याची जिगर राजासारखी होती. अनेक प्रोजेक्ट्स डोक्यात होते. भरपूर काम करायचं होतं.
पण आपण ठरवतो एक आणि होतं भलतंच. असंच काहीसं झालं आणि त्याची ऊर्जा संपली. एक प्रचंड हुरहूर लावून ते हास्य नाहीसं झालं आणि एक कलंदर माणूस या जगाच्या पडद्याआड झाला. क्षणभंगुर जगण्यातलं सत्य पुन्हा अधोरेखित करून तो गेला. मी आणि अमोलने एक चांगला मित्र गमावला