मला आठवतं त्यांच्या घरी आम्ही बरेचदा जेवायला पण जायचो. इतक्या सगळ्यांचा स्वयंपाक काकू स्वतः करायच्या. आम्ही कधीही टपकायचो त्यांच्या घरी. खूप आत्मीयतेने चौकशी करायचे, खूप कौतुक करायचे आणि प्रोत्साहन द्यायचे. योग्य सल्ला द्यायचे.

लग्न झाल्या वर नागपूर सुटलं. भेटी-गाठी कमी झाल्या. पण नागपूरला गेल्यावर थोड्या वेळ का होईना सगळ्यांना भेटायची फार इच्छा असायची. प्रत्येक वेळी जमायचंच असं नाही. त्यावेळीही GT साठी विश्रामजी असायचे. वेळ काढून यायचे. एकदा अचानक मुंबई-नागपूर ट्रेन मध्ये पण भेट झाली. खूप गप्पा झाल्या. गेल्या वर्षी IIT मध्ये आले असताना बोलणं झालं . "पुढल्या वेळी तुझ्या घरी नक्की येईन " असं आश्वासन ही दिलं. लहान-सहान गोष्टींचं मनापासून कौतुक करायचे. सदिच्छा पाठवायचे. He was a father figure to me.

बाबांच्या "हिंदी दासबोधाच्या " प्रकाशन समारंभाला आले. भरभरून बोलले. एक आमच्याच परिवारातले सदस्य होऊन आले. पराग कडे माझ्या गाण्याला आवर्जून आले. त्यांना भेटल्यावर मध्ये बराच काळ गेलाय असं कधीच वाटायचं नाही. पटकन कनेक्ट व्हायचे.