सगळीकडे एक शिस्त. कोणी रांग मोडून पुढे गेलेला दिसला नाही. सगळीकडे माणूस एकच. त्यांच्यामधले बंध एकाच जातीचे. पण ways of expressions वेगळे. आम्ही मात्र एकमेकांचीच कंपनी enjoy केली. जमीन, आकाश आणि पाणी यावर फिरणाऱ्या सगळ्या माध्यमांचा वापर करून फिरलो. शाकाहाराच्या शोधात खूप पायपीट केली. धमाल केली.

पण ४-५ दिवसातच घराची ओढ लागली. मुलांची आठवण यायला लागली. मुंबईकडे येण्याचा शेवटचा प्रवास नकोसा झाला. घरी आल्यावर सासूबाईनी आणि मुलांनी घरी केलेलं स्वागत अवर्णनीय. मुलांच्या चेहऱ्यावरचा आनंद, excitement, उणीव भासल्याच्या छटा चटकन नजरेनी टिपल्या. my sweet home. निखळ आनंद.

माझ्या पाठीशी नेहमी उभ्या राहणाऱ्या सासूबाईंबद्दल खूप कृताध्न्यता वाटली.

आणि …. परत एकदा जाणवून गेलं … बाबा हवे होते.…